сұрғай

ет. жерг. Сұрлану, сұрқайлану. Аспан барған сайын с ұ р ғ а й ы п, жер беті бұрынғысынан да ағара түсті (Ә.Кекілбаев, Бір шөкім., 25). Жаңа ғана жүрегін запыран боп қысқан ащы ойларынан адасып, көкірегі кеуіп, қос шекесі шымырлап, жүйкесінің бәрі босап, саусақтарының ұшы дірілдеп, өңі қашып, с ұ р ғ а й ы п кетті (Ә.Кекілбаев, Дала., 52).